Kalmarska unija

(Danas dio: Danska, Norveška, Švedska, Island)

Danska, Norveška i Švedska su ugovorom u Kalmaru (1397.) stvorili personalnu uniju kojom se uspostavlja zajednički plan obrane, ostavljajući kraljevstvima široku političku i upravnu autonomiju. Ipak, njihovom domaćom i vanjskom politikom upravljao je jedinstveni monarh. Kao prvi kralj određen je maloljetni nećak Margarete, danske kraljice i supruge pokojnog norveškog kralja, Boguslav Pomeranski (VL.1396-1439) koji će uzeti ime Erik. Inače, Maragreta je zadržala kontrolu nad Unijom. Glavni razlozi stvaranja Unije bila je želja skandinavske aristokracije za sprječavanjem širenja utjecaja Hanse po Baltiku. Švedska i Danska su ujedno bile povezane i vjerom, jezikom, društvenim strukturama, ali i određenom sviješću o savezu i jedinstvu ''sjevera''.

Sustav je bio relativno stabilan i uravnotežen do smrti Margarete (1412), ali potom postaje instrument danske prevage i održava se, unatoč sukobima i ponekim prekidima, sve do 1523. i švedskog ustanka. Glavni razlozi neuspjeha i raspada leže i u trajnoj borbi između monarha s jedne strane, koji je želio snažnu ujedinjenu državu, te švedskog i danskog plemstva s druge strane, koji su se protivili takvoj politici. Također, Šveđani nisu bili zadovoljni s neprestanim danskim ratovima u Schleswigu, Holsteinu, Mecklenburgu i Pomeraniji što je ometalo švedski izvoz u kontinentalnu Europu. Raspad je ostavio Švedsku u opasnoj geografskoj poziciji. Tri danske provincije nalazile su se sjeverno od Sunda, a uski dio između pokrajine Halland i norveške pokrajine Bohuslan je bio jedini švedski izlaz na Sjeverno more. Tek je široko ušće Gote predstavljalo vrata Švedske prema zapadu.